Τα επικοινωνιακά
τερτίπια της συγκυβέρνησης, όπως η κατάθεση την τελευταία στιγμή της
τροπολογίας για τους υπαλλήλους της Βουλής, όχι μόνο δεν κατάφεραν να καλύψουν
την αποσάθρωση αυτή, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φανερή
1. Η κυβέρνηση χτες
δέχτηκε άλλο ένα ισχυρό πλήγμα που δείχνει ότι η αντίστροφη μέτρηση για την
ανατροπή της έχει ήδη αρχίσει. Η συγκυβέρνηση του τρίτου μνημονίου μετράει
πλέον μέρες. Δεν ήταν μόνο η ισχνή πλειοψηφία με την οποία ψηφίστηκε το
πολυνομοσχέδιο (επεισόδιο που προστίθεται σε σωρεία περιπτώσεων όπου η
κυβέρνηση είτε δεν καταφέρνει είτε δυσκολεύεται να υπερψηφιστούν οι νομοθετικές
παρεμβάσεις της, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον πρόσφατο νόμο για τις
ιδιωτικοποιήσεις). Δεν ήταν μόνο οι απώλειες βουλευτών από τα κυβερνητικά
κόμματα, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στις συνεχείς αποχωρήσεις στελεχών
από τα κόμματα αυτά μετά τις εκλογές, με παράλληλη καταγγελία-παραδοχή «άλλα
λέγαμε προεκλογικά, άλλα πράττουμε μετεκλογικά». Το σημαντικότερο όλων είναι οι
εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν επί ώρες έξω από
το κοινοβούλιο στην Αθήνα, αλλά και σε πολλές πόλεις όλης της Ελλάδας χθες και προχθές.
Πρόκειται για ανασύσταση του παλλαϊκού χαρακτήρα των αντιμνημονιακών
συλλαλητηρίων που μπορεί να μετατρέψει την κοινωνική απόγνωση σε ρεύμα ελπίδας
για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της οικονομίας.
2. Μέσα στο κοινοβούλιο,
η κυβερνητική πλειοψηφία έδειξε για μια
ακόμη φορά εικόνα αποσάθρωσης. Τα επικοινωνιακά τερτίπια της συγκυβέρνησης,
όπως η κατάθεση την τελευταία στιγμή της τροπολογίας για τους υπαλλήλους της
Βουλής, όχι μόνο δεν κατάφεραν να καλύψουν την αποσάθρωση αυτή, αλλά την έκαναν
ακόμα πιο φανερή. Αυτή όμως είναι η φυσιολογική κατάληξη μιας κυβέρνησης που
ακολουθεί μια τόσο απάνθρωπη και αδιέξοδη οικονομική πολιτική. Μιας κυβέρνησης
που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια ακόμη και τα ανώτατα δικαστήρια και την
Νομική Επιτροπή της Βουλής που τεκμηριώνουν την αντισυνταγματικότητα διατάξεων
του πολυνομοσχεδίου. Μιας κυβέρνησης που τη στηρίζουν κόμματα που υφάρπαξαν την
ψήφο του ελληνικού λαού με ψεύτικα διλήμματα, εκβιασμούς και υποσχέσεις περί
επαναδιαπραγμάτευσης και αλλαγής της ασκούμενης πολιτικής, μόνο και μόνο για να
εφαρμόσουν μετεκλογικά ακόμη πιο επιθετικά την καταστροφική πολιτική του
Μνημονίου.
3. Το μόνο που απέμεινε
στον κ. Σαμαρά για να υπερασπιστεί την πολιτική της ύφεσης και της λιτότητας
ήταν τα κυνικά ψέματα (πχ ότι τα μέτρα αυτά θα είναι τα τελευταία, παρόλο που
γνωρίζει πολύ καλά ότι ήδη η υστέρηση εσόδων είναι τόσο μεγάλη που το αργότερο
μέχρι την Άνοιξη θα χρειαστούν νέες περικοπές για να μην πέσει τελείως έξω ο
προϋπολογισμός – ότι τώρα βάζουμε πλώρη για την ανάκαμψη, παρόλο που επίσης
γνωρίζει ότι τα μέτρα αυτά θα δημιουργήσουν 2 τουλάχιστον επιπλέον χρόνια βαθειάς
ύφεσης). Το μόνο που του απέμεινε είναι τα ψέματα και το δίλλημα «μνημόνιο ή
δραχμή», που
δανείστηκε από τους προκατόχους του Παπανδρέου και Παπαδήμο, τους οποίους
ακολουθεί κατά πόδας. Πρόκειται για τον ίδιο κάλπικο εκβιασμό που επαναφέρεται
κάθε φορά που οι μνημονιακές δυνάμεις χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους λόγω
της αδιέξοδης πολιτικής τους και της διογκούμενης πίεσης από τη συντριπτική
πλειοψηφία της κοινωνίας. Εκβιασμός που διατυπώνεται από εκείνες τις πολιτικές
δυνάμεις που μπροστά στην ευρωπαϊκή κρίση όχι μόνο δεν στηρίζουν την αναγκαία
ανατροπή της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής και πολιτικής που, διογκώνει τα
ελλείμματα δημοκρατίας, εξαθλιώνει τους ευρωπαϊκούς λαούς και αποδομεί την
Ευρώπη αλλά απεναντίας συντάσσονται αναφανδόν με την αποκρουστικότερη εκδοχή
της πολιτικής αυτής, την εκδοχή της κ. Μέρκελ, και μάλιστα σε μια περίοδο που
τα ρήγματα στην πολιτική αυτή πληθαίνουν συνεχώς ενώ τα αδιέξοδά και οι
καταστροφικές της επιπτώσεις επισημάνονται από πολλές πλευρές.
4. Ο απολογούμενος κ.
Βενιζέλος δήλωσε την ακραιφνή στήριξή του στην κυβέρνηση, χωρίς να μπορεί ούτε
να δικαιολογήσει τον εαυτό του για την εγκληματική συγκάλυψη της υπόθεσης της
λίστας Λαγκάρντ, ούτε να συγκρατήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα από την
πλήρη αποσύνθεση. Το «παρών» της ΔΗΜ.ΑΡ σε συνδυασμό με τη συνέχιση της στήριξης
στην κυβέρνηση Σαμαρά και την πρόθεσή της να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό ,
καταδεικνύει τις τεράστιες αντιφάσεις της και την απόλυτη αδυναμία της να δικαιολογήσει
τα αδικαιολόγητα: την στήριξη μιας κυβέρνησης για να εφαρμοστεί η πολιτική με
την οποία η ΔΗΜΑΡ δηλώνει ότι διαφωνεί. Την στήριξη μιας κυβέρνησης που
συνεχίζει την εφαρμογή του Μνημονίου το οποίο έχει ήδη καταστρέψει τις εργασιακές σχέσεις και εργασιακά
δικαιώματα για την υπεράσπιση των οποίων η ΔΗΜΑΡ δηλώνει ότι «παραμένει
αμετακίνητη». Η εναγώνια προσπάθειά της να δείξει έστω και την ελάχιστη
διαφοροποίηση από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταρρέει πλήρως, εφόσον συνεχίζει να στηρίζει
την κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου.
5. Αυτή η κυβέρνηση δεν
μπορεί να σωθεί από κανέναν ανασχηματισμό. Δεν μπορεί μια αλλαγή προσώπων να
εξωραΐσει μια πολιτική συνέχισης της ύφεσης και επιδείνωσης της ανεργίας και της
φτώχειας. Η κυβέρνηση είναι κοινωνικά απομονωμένη, και πολιτικά και ηθικά απαξιωμένη.
Το μνημονιακό πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Θα καταρρεύσει υπό το βάρος
της αποτυχίας του και των παλλαϊκών αντιστάσεων. Μαζί με την μαχητική
αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο κοινοβούλιο, τα παλλαϊκά συλλαλητήρια σε όλη
την Ελλάδα έδωσαν χτες και θα δώσουν και την επόμενη περίοδο το πιο ισχυρό
μήνυμα αντίστασης, αλλά και ελπίδας για την ανασυγκρότηση της χώρας και
την υπεράσπιση της δημοκρατίας.
6. Εντύπωση προκαλεί η
στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία τηρεί ίσες αποστάσεις από τη συγκυβέρνηση
και τον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον ακόμη και όταν αυτός αγωνίζεται στη Βουλή να
καταδείξει την αντισυνταγματικότητα των μνημονιακών μέτρων, την ίδια στιγμή που
έξω από αυτήν χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν με το ΠΑΜΕ βρέθηκαν δίπλα-δίπλα
με τους άλλους χιλιάδες διαδηλωτές στην Πλατεία Συντάγματος. Η λαϊκή ενότητα
εναντίον της καταστροφικών μέτρων είναι αυτή που χρειάζεται το κίνημα και όχι
ηγετικές στάσεις που εκ των πραγμάτων διευκολύνουν την προώθηση της μνημονιακής
πολιτικής.
Σχετικά
με την τροπολογία για τους υπαλλήλους της Βουλής
Χθες, η μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά δεν επιχείρησε να
εφαρμόσει το ενιαίο μισθολόγιο στους υπαλλήλους της Βουλής, όπως ψευδώς και
παραπλανητικά ισχυρίζεται. Αυτό έχει συμβεί από το 2011. Με την ενσωμάτωση του
σχετικού νόμου 4024/2011 στον Κανονισμό της Βουλής. Επιχείρησε, με ωμό και
απροκάλυπτο τρόπο, να παραβιάσει, για μία ακόμα φορά, το Σύνταγμα της χώρας. Να
άρει το αυτοδιοίκητο της Βουλής και να τη θέσει υπό τον έλεγχο της τρόικας των
δανειστών. Επιχείρησε τη συμβολική παράδοση της Δημοκρατίας στους δανειστές.
Το άρθρο 65, του Συντάγματος, που κατοχυρώνει το αυτοδιοίκητο
της Βουλής, στην παράγρ. 6 σαφώς ορίζει: «O Kανονισμός [σημ: της Βουλής]
καθορίζει την οργάνωση των υπηρεσιών της Bουλής υπό την εποπτεία του Προέδρου, καθώς
και όλα όσα αφορούν το προσωπικό της». Αυτήν την παράγραφο προσπάθησε να την
καταργήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ υπερασπίστηκε το Σύνταγμα της ελληνικής
Δημοκρατίας. Όπως, άλλωστε, όφειλε. Δεν υπερασπίστηκε καμία κατηγορία
εργαζομένων. Αποκάλυψε και κατέρριψε τα προσχήματα. Και, από θέση αρχής,
αντιπαρατέθηκε στη θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού, που με κυνισμό ανέπτυξε
ο υπουργός των Οικονομικών της τρόικας ενώπιον των εκλεγμένων εκπροσώπων του
λαού, για να διακαιολογήσει την παρανομία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν διαβαθμίζει τη μνημομιακή φτωχοποίηση. Αρνείται
το Μνημόνιο συνολικά. Δεν συμμετέχει στην επιλεκτική στοχοποίηση εργαζομένων,
για να τη γλυτώσουν οι πραγματικοί προστατευόμενοι του χρεοκοπημένου πολιτικού
καταστημένου, που από χθες μετράει μέρες. Για να σωθούν οι πραγματικές
συντεχνίες της διαπλοκής.
Δευτέρα
5 Νοεμβρίου 2012
(Κείμενο
από την Ομάδα Τεκμηρίωσης
της Επιτροπή
Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου