Πόσο απέχει η αριστερά τους από τη δεξιά τους; Πριν
κάποια χρόνια θα μπορούσαμε να δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση στο
παραπάνω ερώτημα. Ίσως και να βγάζαμε μεζούρα για να μετρήσουμε τις
αποστάσεις. Τα μνημονιακά χρόνια ωστόσο, έφεραν τους δύο χώρους τόσο
κοντά, που πλέον τα όρια τους δεν είναι σχεδόν καθόλου διακριτά.
Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αναρωτηθούμε τι σήμαινε κάποτε αριστερά
και τι δεξιά, σε ποια θεμέλια χτίστηκε αυτός ο διαχωρισμός και τέλος, τι
ήταν κάποιος που δεν ανήκε ούτε στο ένα στρατόπεδο, ούτε στο άλλο;
Συνήθως η διάκριση μεταξύ αριστερών και δεξιών στην Ελλάδα «μετριόταν»
στην αντίληψη και τον τρόπο πραγμάτωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο
σεβασμό απέναντι στο περιβάλλον και στον πνευματικό φιλελευθερισμό.
Απεδείχθη μύθος. Έτσι ιστορικά, ο δεξιός ηγεμόνας κατάντησε να κρατά
βούρδουλα για την επιβολή των απόψεών του και ο αριστερός …σφυροδρέπανο.
Επί της ουσίας η πραγματική διαφορά ανάμεσα στους δύο χώρους και σε
επίπεδο ηγεσίας κυρίως, ήταν στο ποιος θα έχει την εξουσία έναντι του
άλλου.
Στο ερώτημα αν υφίσταται πλέον ο διαχωρισμός μεταξύ δεξιού και
αριστερού, αποδεικνύεται περίτρανα πως όχι μόνο δεν υπάρχει κάποια
διαφορά μεταξύ τους, αλλά ως πολιτισμένοι «κανίβαλοι» συντηρούν
μια ψεύτικη σύγκρουση μόνο και μόνο για να έχουν λόγο ύπαρξης,
προβατοποιημένο κοινό, κεφάλια και κορμιά για να πατήσουν προκειμένου να
ανέλθουν στην εξουσία.
Θα μου πει κανείς πως κάνω λάθος, καθώς υπάρχουν σαφείς ιδεολογικές
διαφορές μεταξύ των δύο χώρων. Να το δεχτώ. Ποιες είναι όμως αυτές
πραγματικά; Ποια είναι τα πρόσωπα που κλήθηκαν στην ιστορία να τις
υπηρετήσουν και πως κατάφεραν να μοιάζουν εν τέλει τόσο πολύ
μεταξύ τους οι υποτιθέμενοι αντίθετοι και εχθροί, σαν δυο πανομοιότυπα
κεφάλια της Λερναίας Ύδρας; Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να βάλει το χέρι στην καρδιά και με ειλικρίνεια να απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του…
Το πρόβλημα λοιπόν δεν υπάρχει στους πολίτες που κατ’ επιλογή προτιμούν να ανήκουν σε ένα εκ των δύο στρατοπέδων ουτοπίας. Το
πρόβλημα το έχουν οι σκεπτόμενοι πολίτες, που ως ερωτευμένοι με την
πραγματικότητα, ανήσυχοι και ελεύθεροι πνευματικά, ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μην
υποκύπτουν σε ψεύτικα διλήμματα ενός αριστεροδεξιού συστήματος.
Όταν λοιπόν ο σκεπτόμενος πολίτης Επιλέγει να μην τρώει κουτόχορτο μέσω
προπαγάνδας και το σύστημα δεν καταφέρνει να τον «συνετίσει» μέσω
δωροδοκίας ή απειλών, τότε απλώς τον χαρακτηρίζει στερεοτυπικά και
φυσικά αδίκως: είτε ως «αναρχοκομμούνι» το δεξιό σύστημα, είτε ως
«φιλελέ» το αριστερό!!!
Δυστυχώς το μοναδικό κόμμα που τόλμησε εμπράκτως να μιλήσει ανοιχτά και
μακριά από τις επίπλαστες αριστερές και δεξιές φανφάρες είναι Το
Ποτάμι… Και αυτό αποτέλεσε θεμέλιο λίθο της δημιουργίας του, αλλά και
στόχο για τους αντιπάλους του.
Σταύρος Θεοδωράκης: «Ούτε μπροστά και αριστερά, ούτε μπροστά και δεξιά».
Αυτό το ποτάμι σκεπτόμενων πολιτών ΜΠΟΡΕΙ να δώσει το βήμα στη σκέψη,
στη διανόηση, στις ιδέες που γεννιούνται καθημερινά για να υπηρετήσουν
την Ελλάδα.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης τόλμησε και συνεχίζει να τολμά να γίνεται «πονοκέφαλος»
για τους υποκριτές εξουσιολάγνους, να μιλά και να παλεύει για ένα
μεγάλο προοδευτικό κέντρο, δίχως αποκλεισμούς, δίχως κόμπλεξ, δίχως
στομφώδη λογίδρια… Για την Ελλάδα και όχι τη Σοβιετία, Για τους πολίτες
και όχι τους κολλητούς, Για την Ευρώπη και όχι μια κλειστή λέσχη
μισαλλοδοξίας, ψεκασμένων και εθνικιστών…
Στις 12 του Νοέμβρη, ο προοδευτικός κόσμος της χώρας έχει ραντεβού με την πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Μαζί με τον Σταύρο βάζουμε τα θεμέλια για τη μεγάλη αλλαγή που θα κάνει την Ελλάδα πρωτοπόρα και όχι ουραγό των εξελίξεων.
_______________________
(*) Ο Ηλίας Κυριακόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας και Γραμματέας στο κόμμα ΠΟΤΑΜΙ στην Αχαΐα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου